aaligoli 
بررسی و معرفی سیستم باز و بسته‌شدن متغیر سوپاپها
یکی از مهم‌ترین خط‌مشی‌های پیش رو در همه کمپانی‌های دنیا، به دست آوردن بیشترین بازده از کمترین کار انجام شده است. همه شرکت‌های سازنده وسایل از جمله کمپانی‌های خودروسازی به دنبال افزایش بهره‌وری در محصولات خود هستند. یکی از قسمت‌هایی که شرکت‌های خودروسازی روی آن مانور زیادی می‌دهند و هر ساله هزینه‌های بالایی برای رشد و توسعه آن می‌پردازند، قسمت قوای محرکه و خصوصا پیشرانه است. بحث کاهش آلاینده‌ها یکی از مسائل و مشکلات پیش روی این شرکت‌هاست که باعث می‌شود تا حرکت به سمت آن، از قدرت تولیدی خودرو‌ها بکاهد. در این زمان لازم است تا با استفاده از سیستم‌های نوین طراحی پیشرانه، در کنار رسیدن به آلاینده‌های کمتر، نه‌تنها از قدرت تولیدی خودرو‌ها کاسته نشود بلکه به بهینه‌تر شدن آنها نیز کمک کند. در این زمان است که انواع و اقسام تکنولوژی‌ها به میان می‌آیند. یکی از سامانه‌هایی که امروزه بسیار کارایی دارد و در اکثر خودرو‌های مدرن امروزی اثری از آن می‌بینیم، سیستم باز و بسته‌شدن متغیر سوپاپ‌هاست. این سیستم که خود دارای 9 روش کلی است، بر چگونگی تنفس و خروج گاز حاصل از احتراق از پیشرانه بنا شده است.
سیستم باز و بسته‌شدن متغیر سوپاپها فقط مختص به پیشرانه‌های امروزی و خودرو‌ها نیست. این روش در گذشته و در هواپیما‌ها و موتور‌های بخار نیز وجود داشت، اما ورود این تکنولوژی به دنیای خودروسازی از دهه بیستم قرن بیستم بود. در سال‌های آغازین ساخت موتور‌های درون‌سوز بنزینی، یک راه‌حل برای گرفتن قدرت بیشتر از پیشرانه، افزایش حجم آن بود. اما این افزایش حجم به کمک بالا بردن دور موتور‌ها به نتیجه مطلوب می‌رسید که یکی از لازمه‌های پیشرانه‌های درون‌سوز برای رسیدن به یک قدرت مناسب است. اما بالابردن بیش از مقدار مشخصی در آن روزگار به خاطر دانش کم روانکاری و مشکلات دیگر ممکن نبود. از طرفی سوپاپها نیز به اندازه کافی پیشرفت نکرده بودند تا جواب خروج گاز‌ها را از یک حجم زیاد بتوانند بدهند. دور موتور نهایی خودرو‌ها به قدری کم بود که دور آرام و دور حداکثر چندان تفاوتی با هم نداشتند! کمپانی‌های خودروسازی به سرعت در حال کار برای افزایش قدرت تولیدی موتور‌ها و بهینه‌کردن ساختار کاری آنها بودند که اولین اقدامات در سال‌های گفته شده انجام گرفت.